Een maat voor de hoeveelheid opgeloste zouten in zeewater. Het is formeel gedefinieerd als de totale hoeveelheid opgeloste vaste stoffen in zeewater in delen per duizend ((s)) door gewicht wanneer alle carbonaat is omgebouwd tot oxide, bromide (en) en jodide aan chloride, en alle organisch materiaal is volledig geoxideerd. Deze kwalificaties resultaat uit de chemische moeilijkheid in het drogen in zouten in zeewater. In de praktijk, zoutgehalte wordt niet direct bepaald maar is berekend op basis van chloriniteit, elektrische geleidbaarheid, brekingsindex of sommige andere eigenschap waarvan relatie tot zoutgehalte goed ingeburgerd is. De relatie tussen chloriniteit Cl en zoutgehalte S als reeks weer in (Knudsen) de tafels isIFI. In 1940, echter, (Lyman) en (Fleming) vond dat de relatie tussen een totaal opgeloste zouten (s) en chloriniteit was beter uitgedrukt door IFI.